Onze persoonlijke assistenten maken veel mee. Bianca van Wijk heeft een persoonlijke ervaring opgeschreven over een vrouw voor wie ze drie jaar geleden al de boodschappen verzorgde. Nu ligt de vrouw in een verpleeghuis.
Ik schrok toen ik haar kamer binnen kwam. Diepliggende ogen in een mager gezichtje keken mij aan. Met een krakende stem zei ze: "Wat ben ik blij jou te zien. Iedereen heb ik afgezegd, maar jou had ik net nodig.” Ik mag niet te dicht bij haar in de buurt komen, want ze heeft een besmettelijk virus. “Niet dodelijk hoor,” zegt ze, “wat op zich wel jammer is, want ik ben er wel klaar mee.” Ze is 89 jaar en ze is er klaar voor. Klaar om daar naar toe te gaan waar ze haar oude lichaam kan laten rusten.
Haar verpleeghuiskamer is een bende. Ik weet hoe erg ze dat vindt. Ik ruim op en maak het schoon, zet de bloemen gezellig voor haar neer en ze kijkt me met haar magere koppie en een glimlach aan. “Ik ben blij dat je er bent, maar nu weet ik echt niet meer waarvoor ik je nodig had.” “Geeft niets,” zeg ik, “dan kom ik morgen toch weer.” “Echt waar?” zegt ze. “Natuurlijk! Ik kom morgen gewoon weer dan kunt u nu bedenken wat ik morgen kan doen.” “Oh dat zou fijn zijn”, zegt ze. “En niet dood gaan vandaag hè”, zeg ik haar. Ze kijkt me vragend aan en ik zeg: “Ik ben jarig vandaag.” Ze komt omhoog met haar kleine hoofdje lacht, feliciteert me en zegt: “Beloofd! Tot morgen dan maar.”
Reacties
Een reactie posten